En 1998 este libro acada o premio de poesía Martín Códax. Curiosamente non era un libro para un certame poético. Decidira presentalo nunha editorial que me respostou que tiña completo o listado de publicacións para dous anos. Entón, cando o souben, a víspera de que rematase o prazo de presentación levei o manuscrito a unha empresa de transporte urxente e sucedeu, foi premiado e publicado.

"O libro é unha busca das fontes da propia existencia. É un camiño de volta ata chegar á casa
da infancia, ata o parto que lle deu a vida. Coa figura da nai, quere reivindicar a outras nais, a
maternidade como algo universal, como algo que forma parte dunha cadea que se perde na memoria do tempo. A formación do eu feminino non é lineal, neste proceso encontramos a dor." Loida Concha Mariñas, Anuario de Estudios Literarios Galegos, 1998.

O poema que máis me gusta e que tanto di:

Hoxe estou en silencio xogando co pasado,
mentres vexo chegar andando a miña avó,
que aínda é tan pequena como eu a recordo
e segue alí no vello paseo Afonso XII.
Eran cen escaleiras as que nos separaban,
o mundo da cidade vencido de ruídos
e a praciña de pedra en que aínda hai un pozo
ou a casa pequena da indomable Manuela.
Recupero a memoria de Pepa silenciada
pola peste da gripe cando empezaba o século,
e o misterio da vida en garrafas de barro
e algodón por Gonzalo, que naceu a destempo.
Recupero a friaxe e o sal do mar na noite
e a chalana afogada na outra beira da ría,
á miña nai tirando carbón desde a bufarda
ou atada a unha silla de falar castellano.
E eu sinto que son hoxe tantas que entón me foron,
Saladina, Manueliña, Rosa ou tamén Pepa,
e a mesma Teresa que nos fala incansable
mentres o tempo vai rodando pola tarde.