|
|
|
|
|
|
| (14 de xuño de 2004) |
|
 Ese día morreu o meu avó, Xesús Alonso Covelo, despois de loitar contra a fuxida das lembranzas e, cousas da vida, mentres rescataban os mortos do Bahía.
Secou a pel contra o vento do mar. Loitou por alimentar as súas fillas. Renunciou a todo por amor, como antes del fixera a avoa da súa namorada, a miña avoa Saladina.
Tiña oitenta e catro anos, e unha dura vida ás costas.
Deixoume os mesmos ollos e esta teimosía contra a inxustiza.
Con este poema péchase Cinza. |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
