|
|
|
|
|
|
| Balada das costureiras esquecidas |
|
 Este poema foi escrito para un acto organizado a finais de marzo pola Comisión Comarcal da Muller do BNG de Vigo, acto realizado en honra das mulleres esquecidas, aquelas que sufriron tamén a guerra e a posguerra e das que nada sabemos. Despois o poema publicouse na revista Move, revista independiente do Modus Vivendi. Algunha vez ilustrei o poema coa foto da miña bisavoa, unha muller curtida, da que non sei que vivencias gardou daqueles anos, cando ela morreu aínda eu non pensaba nas cousas. Aquí a tedes: a pequena e moi forte Saladina, a "fada das ilusións feitas rosca de Reis".
Balada das costureiras esquecidas
Cada noite destecíase a memoria.
Desde o abrente cosendo bágoas no rodo
da saia rota, cosendo a dor de cada golpe
contra o peito,
contra o peito seco.
Remendando.
Remendando as feridas das tesoiras azuis nos cabelos mozos,
as feridas que no corpo falan
de todo o que destecendo calas,
de todo o que calando esqueces,
de todo o que amargamente ocultas
no fondo da memoria.
Porque ás veces fora mellor a morte,
mellor que ser derrubada,
tronzada,
abelaneira derramada que xa non quere dar froito.
Cada noite destecíase a memoria
e na estadea das viúvas brancas vin o teu rostro calado e esquecido,
o teu rostro esquecido,
o teu nome esquecido,
o teu pesar esquecido.
Cada noite destecíase a memoria
no silencio
e ti
antígona anónima procurabas nos foxos da noite
os corpos locuaces
de todos os que amabas.
Rabuñabas a terra,
enterrabas os mortos co teu corazón,
coa túa vida,
afundida nun pozo de sombras ocultado.
Porque ás veces fora mellor a morte,
mellor có tacto azul e xélido do aceiro,
o tacto azul e xélido da man con que te atan,
a man coa que arrancan a voz,
antes do silencio.
Silencio de laverca muda.
Todo o que ti teciches esfiouno o esquecemento.
E agora cómpren mans de muller que enfíen
cada un dos teus nomes na agulla da memoria
para coser un cobertor desmesurado
que abrigue as nosas almas do silencio.
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
