|
|
|
|
|
|
| Vertixe |
|
 Vertixe.
Algo que me oprime o estómago e me infunde pánico.
Esa é a sensación diante dun novo libro.
Non sempre é igual. Con algúns libros agudízase. Sucedeu con En atalaia alerta. Sucede porque é como abrirse en canal. Mostrarse publicamente. Espirse ante todos. Mais un espido que vai máis alá de mostrar o corpo e as súas imperfeccións. Iso sería moito máis doado.
Cada novo libro que sae á luz a vertixe volve.
É paralizante. Apenas podo abrir o libro. Reler.
Virán as presentacións, se veñen, e aferrareime a un feixe de poemas tentando mostrar o que o libro é. Mentres o libro segue fechado.
E anos adiante, volverei a el, abrireino como un libro calquera e talvez me sorprenda ante os poemas. Sucedeu con Setembro. Sucedeu que redescubrín uns poemas que a memoria tiña esquecidos.
Sorprendinme de os ter escrito.
Vertixe.
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
