|
|
|
|
|
|
| Recensións de Acuática alma |
|
 Velaquí algunhas recensións de Acuática Alma, comezando pola amábel presentación que Miguel Anxo Mouriño fixo en Gondomar e Pontevedra:
Miguel Anxo Mouriño, ?Presentación do libro Acuática Alma ??, http://dl.dropbox.com/u/8842847/documentos/Presentaci%C3%B3n%20Acu%C3%A1tica%20Alma.pdf
??a materia prima que alimenta o poemario está composta de sensacións, de sentimentos, de sensibilidades que teñen moito que ver co sufrimento, en xeral, e, sobre todo, coa inxustiza: inxustiza contra as mulleres, por maltrato ou invisibilidade, inxustiza contra os pobos, inxustiza contra os vencidos, inxustiza contra a lingua. Coa súa enorme forza expresiva baseada non só no dominio da palabra senón tamén, e non menos importante, na súa autenticidade e implicación, observa, cunha póla de oliveira na man e na outra unha metralladora de versos, observa, digo, en atalaia alerta a vida que pasa e como pasa, ou volve a vista atrás para ollar na memoria, e dispara, certeira, co seu estilo directo desprovisto de toda retórica innecesaria.?
Xosé Manuel Eyré, ?Crónica parcial dun libro incompleto: acuática alma e o momento da vida?, Galicia Confidencial, 31/01/2012:
??o de Marta Dacosta é un dos mellores poemarios do pasado 2011, e, con seguranza, non só na opinión de quen isto asina.
Acuática alma é un manso fluír de sensacións, de reflexións, de sensibilidades. Un manso e constante fluír de derrotas e necesidades, de cansazos e abismos, de espellos e agardas, de vítimas e invisibilidades. Un manso fluír. Manso, que a poeta traballa con mimo, con delicadeza a forxa dos dos versos que son o trásito da idea; procurando sempre unha expresividade coidada e fonda, mimo e naturalidade nun parto que á vez loita, rebelde, por non se constrinxir senón a si mesmo ou á súa propia peculiaridade pois crime é, espantoso e humanoide crime, pretender encorar o natural nos recipientes que a cobiza irracional e desenfreada lle planifica. Fluír, e o poemario vólvese caderno ou testemuña de vida.?
Dolores Vilavedra, ?Darlle a volta á identidade?, Luces, Rolda das letras, El país, 2/02/2012:
?Tampouco é Marta Dacosta unha autora que se prodigue. Acuática alma é un poemario de madurez, sobrio na forma e contido no fondo, un chamamento á autenticidade que non esquece o diálogo cos mitos pero tampouco coa memoria dos cadavres das cunetas, que non renuncia á reflexión metaliteraria mais tampouco elude a cotidianeidade.?
Montse González, ?Versos corrente de lava?, Luces, El país, 9/02/2012:
?Marta Dacosta homenaxea en Acuática Alma, a forza das mulleres, ?a súa capacidade para superar a dor?, apunta ela mesma. E chama por todas as Ofelias ?como xa o facía n?As amantes de Hamlet?, para instalas a ser libres, a rebelarse contra o sometemento. Porque a violencia de xénero é unha das inxustizas contra as que Acuática Alma ergue a palabra. Como o fai contra o descoñecemento, a frustración ante a construción de imaxes deformadoras sobre as persoas. Ou contra a desmemoria, a mentira, pois ?a historia?, lembra, ?escríbena os vencedores?. Di Olga Novo que ?a poesía é pobre, pero fala coa voz rica dos que non teñen nada?. Dacosta reivindica tamén, da man de Benedetti ou de Mahmud Darwish, a poesía como palabra dos vencidos, do pobo.
Reflexiona, por outra banda, en Acuática Alma, sobre o papel da poeta nun contexto de palabras luxadas ?como as que sustentan, di, as agresións á lingua? e falta de tempo para ?as cuestións que son fundamentais?. Mais, contra a ?triste indeferenza ante a derrota? que xa denunciaba en Pel de ameixa, convida a ?coller folgos?. ?A non deixarnos vencer, seguir loitando para ser, para non desaparecer como pobo?, engade. Acuática Alma parte dun poema sobre un ser que nace da auga, elemento de construción e destrución da vida. A imaxe da auga, como a do sangue, atópase na súa obra desde o seu primeiro libro, Crear o mar a Compostela.?
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
