|
|
|
|
|
|
| MEMORIA |
|
 NON PODEMOS ESQUECER.
Tal día como hoxe, non podemos esquecer.
Este poema foi escrito para ler no remate da MARCHA EN DEFENSA DO MAR ante as Illas Sisargas, cabo da Hemida de Santo Hadrián. Esta marcha celebrouse en Malpica o 8 de xuño de 2003, convocada por colectivos ecoloxistas e apoiada pola Plataforma Nunca Máis, na conmemoración do día mundial do Medio Ambiente.
A foto fíxena o 22 de febreiro. Desde finais de novemebro de 2002 comezaron aparecer animais petroleados e mortos, nun auténtico andazo que durou meses e meses.
SISARGAS
Desde aquí
á esquerda das areas de Seaia
sentide o berro que nace do fondo da terra,
do mesmo centro do planeta.
E un berro espiral,
un arrecendo imposíbel que nos abre a memoria,
que nos trae a esperanza de loitar contra as serpes,
coma onte
a liberación da terra
nas mans do ser humano.
Mirade as Sisargas,
nas súas pedras nace a risa.
Védeas,
non son illas, son
un tesouro agochado,
unha hucha herdada por nós
habitantes desta terra emprestada.
Unha hucha,
unha hucha para a risa do océano
e as centáureas,
unha pedra magnética
que marca o extremo sur dun camiño imaxinado,
inventado e andado polas lobas do mar,
as pequenas exploradoras do Atlántico,
as fillas de Ith, que volve.
Hoxe non é un día máis,
hoxe é outro día
na loita contra a serpe,
a descomunal serpe negra da mentira,
a fedorenta serpe negra do capital,
a desprezábel serpe negra dos desleigados.
A mesma serpe negra que lanzou contra as rochas
o corpo vivo da balea
envelenada.
Aquí,
nos cantís e nos cons das Sisargas
non estará o arao,
sacrificado no nome da cobiza,
por iso aquí
á esquerda de Seaia
onde os arroaces soñan un mar de peixe,
cando a mañá camiña cara ao sur,
debe continuar a loita
contra a serpe e o veleno,
contra a serpe e o veleno,
contra a serpe e o veleno,
agora.
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
