Tras as críticas recibidas pola morte dunha muller con Covid-19 sen poder despedirse das súas persoas achegadas, Sanidade avanza cambios no protocolo de visitas.

“Estase a revisar o protocolo para que unha persoa poida acudir con acompañante a unha consulta ou a un hospital”, trasladou este domingo o conselleiro de Sanidade, Julio García Comesaña, tras as críticas recibidas pola morte dunha muller con Covid-19 no Hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo sen poder despedirse das súas persoas achegadas.


Non obstante, Comesaña sinala que tras tratar a situación no comité clínico, os cambios no protocolo de acceso a familiares nos hospitais e as consultas afectará “máis ao ámbito non Covid”.

Aínda que non se concretarán estas mudanzas até os vindeiros días, o conselleiro salientou que nos casos “de doentes Covid próximos ao falecemento, déixase pasar a familiares”, aplicando medidas como un número reducido de persoas ou o traslado do doente a unha habitación simple.


Así e todo, isto non se cumpriu no caso de Vigo, aclarou Manuel Iglesias, fillo da paciente falecida, “esta é a historia da miña nai, mais é a historia de tantas nais e tantas familias que están a sufrir”, sinalou.

Após xuntarse con Iglesias, a líder da oposición e voceira nacional do Bloque Nacionalista Galego, Ana Pontón, pediu precisamente que a Consellaría impulsara mudanzas que impedisen que situación como estas se repetisen, e que as persoas ingresadas puidesen despedirse dos seus familiares.


Malia a defensa da súa actuación por parte da Xerencia da área sanitaria de Vigo, a decisión do comité clínico abre a porta a unha nova abordaxe da doenza.

Colapso na sanidade
Comesaña esgrimiu que “os requirimentos [para contratar profesionais na sanidade pública] son moi altos” para xustificar a saturación en servizos como Atención Primaria, e cualificou a contratación de persoal xubilado como “complemento e non como parche”.


Con respecto á situación da pandemia de SARS-CoV-2, amosouse prudente e reclamou “adaptarse e convivir con ela”. “Con máis de 600 pacientes ingresados e con falecementos diarios, falar de que xa pasou a pandemia non é axeitado”, resolveu.

As actividades organizadas polo Concello da Coruña visan a visibilizar os lazos entre María Casares e a cidade
"Eu nacín aquí. Meus pais naceran aquí e mais meu avó paterno e a miña avoa paterna, e tamén a miña avoa materna e máis lonxe na miña ascendencia os meus antepasados e a súa proxenie”. María Casares subliña así as súas orixes galegas no libro de memorias que escribiu, Residente privilexiada, nas que se relata polo miúdo como foi medrando o seu sentimento de pertenza ao país que a vira nacer.
A pasada sexta feira inaugurouse a exposición Eu son de aquí, no Fórum Metropolitano da cidade herculina, que abre o Ano Internacional María Casares organizado polo Concello para conmemorar o centenario da actriz galega. A exposición orbita arredor de varios eixos temáticos que van desde a Coruña natal na súa época até a valoración de Casares como muller independente, pasando polos sucesivos exilios vividos pola actriz -primeiro a Madrid, polas responsabilidades políticas do seu pai, Casares Quiroga, durante a República, e logo a Francia, despois do golpe de Estado fascista.
A mostra tamén fai un breve repaso da súa carreira, tanto no teatro coma no cinema, e da súa pegada na cultura francesa. Conta, igualmente, con material audiovisual, accesíbel a través de códigos QR, como un fragmento da actuación de María Casares no Festival de Avignon de 1956 co Teatro Nacional Popular, o trailer do filme Orphée, de Jean Cocteau, ou unha entrevista concedida en 1989 ao programa da TVG Xente Nosa.
Despois do Forum Metropolitano, a exposición itinerará por todas as bibliotecas municipais da Coruña, que simultaneamente lles amosarán aos usuarios todo o material bibliográfico e documental do seu catálogo relacionado coa actriz.

O Ano María Casares na Coruña
A conmemoración do centenario da actriz continuará na cidade da Coruña coa presentación dunha biografía en banda deseñada -En tres actos, María Casares- este mesmo mes de febreiro. En marzo inaugurarase a nova musealización dos materiais sobre Casares na Casa Museo Casares Quiroga, onde tamén terán lugar as conferencias dramatizadas “Voces para un centenario”. E de maio a xullo estará patente no Quiosco Alfonso a exposición María Casares, actriz océano. Itinerario vital dunha exiliada. Ademais, o programa completarase con rutas urbanas guiadas pola Coruña de Casares e visitas teatralizadas ao Teatro Colón. As actividades culminarán cun encontro internacional que decorrerá en novembro, mes no que se estreará tamén o documental dirixido por Xavier Villaverde A muller que viviu 1.000 días.

Cando o 22 de xaneiro de 2022, un grupo de camioneiros partiu da Columbia Británica cara a Ottawa, a capital de Canadá, o primeiro ministro Justin Trudeau cualificou a protesta de "minoría". A orixe do movemento estivo na normativa, emitida a finais do ano pasado, para esixir o "pasaporte de vacinación contra o Covid" a partir do 15 de xaneiro a todos os que crucen a fronteira con Estados Unidos. Tendo en conta que cada día uns cincuenta mil vehículos cambian de país nunha ou outra dirección, era de esperar algún tipo de protesta, pero Trudeau tiña razón: daquela eran poucos (aínda que ruidosos) e as políticas sanitarias dun país non poden depender as protestas que provocan. Outra cousa é a xestión desa protesta. O goberno canadense esqueceu que "poucos" poden ser "suficientes" para sementar o caos se están ben organizados. Trudeau cometeu dous erros: un, deixar que a delegación chegase a Ottawa e se instale alí, colapsando rúas, avenidas, entradas e saídas da cidade, case illándoa do resto do país coas consecuencias que isto pode ter para a capital de calquera país. Estado... O segundo erro, unha vez cruzado ese Rubicón, foi loitar coas súas propias armas, ameazar coa violencia e exercela incluso enviando cada vez máis policías e membros da garda nacional para enfrontarse aos transportistas no momento equivocado. foi máis doado deixar podrecer o movemento por si só, no medio das enormes molestias que lle estaba a causar á cidadanía. A opinión pública, tarde ou cedo, volveríase contra el e iso acabaría co sentido das protestas. Trudeau reaccionou tarde e reaccionou mal. Ademais, non tivo outro factor que acabou sendo clave: a presenza de elementos politicamente activos e expertos neste tipo de revoltas. Pouco a pouco, co paso dos días, forasteiros sumáronse á protesta, diversificándoa, levándoa aos medios e converténdoa nunha loita política en toda regla. Entre os máis perigosos, os activistas James e Sandra Bauder.

As bandas latinas evolucionan cara a unha profesionalización moi perigosa no camiño que a Xustiza xa marca desde hai décadas: a construción de estruturas exclusivamente para o crime organizado, mentres se "recuperan" da súa atomización durante a pandemia. De aí o seu novo brote, moito máis violento, nos últimos meses, coinciden tanto expertos da Policía Nacional como da Garda Civil.
Os feitos da pasada fin de semana, con catro liortas moi violentas e o asasinato de dous trinitarios en Atocha e Usera, están a xerar unha sede de vinganza desta última, algo detectado nas redes sociais que xestionan estes colectivos xuvenís, explican diferentes fontes de Interior. Servizos de información.Precisamente, os investigadores contan con ducias de contas e perfís vixiados, sobre todo de TikTok e Instagram, onde se fai proselitismo, pero tamén se organizan 'hangouts' ou 'falls' para atacar aos seus rivais: "Isto non é Quedarase. así, haberá moito sangue », son algunhas das últimas mensaxes captadas. As Forzas e Corpos de Seguridade saben que a 'venda' está servida, de aí o reforzo dos axentes en barrios e lugares de encontro, así como en Cercanías e Metro, dende este mesmo momento.
Ademais, proliferan os 'youtubers' (como se viu no caso do rapero Saymol Fyly na operación Sana, contra o tráfico de mozas e o narcotráfico a mans de Dominican Don't Play ou DDP) que serven para atraer. ese sangue novo e máis novo cara a estas bandas. De feito, se pouco antes da pandemia o 32% dos socios eran menores, agora roldan o 40%, e iso só analizando as estatísticas oficiais dos identificados. Porque hai moitas máis: en Madrid hai uns 2.500 membros de bandas latinas, das que Interior recoñece a 400 como especialmente perigosos ou activos; outras fontes falan de mil asinados. E o gran problema engadido é que cada vez son máis os nenos de 11 anos en diante (e irrecusables, ata os 14) e a súa diversificación de nacionalidades: os maiores adoitan ter xa DNI español ou son inmigrantes de segunda xeración; os máis novos naceron en España. E despois están os marroquís de orixe (como a vítima de Atocha) e mesmo os romaneses.

Galicia retoma, tras un ano de pandemia, un dos eventos máis populares da programación institucional das Letras Galegas impulsada pola Xunta, a VII Carreira Camiño das Letras. Sairá o 17 de maio do Pico Sacro e terá como meta a Cidade da Cultura para festexar a lingua galega a través da práctica deportiva e poñer en valor o Camiño de Santiago.
A iniciativa foi presentada hoxe polos secretarios xerais de Política Lingüística e Cultura, Valentín García e Anxo M. Lorenzo. Como expresou Valentín García, trátase dun acontecemento deportivo e cultural que concita ano a ano o interese e a participación da cidadanía e é tamén “un instrumento axeitado para achegar a xente ás Letras Galegas e poñer en valor a obra e a figura de Xela Arias, autora homenaxeada pola Real Academia Galega e pola sociedade”.

O xulgado de instrución Número 2 de Tui citou a declarar finalmente ao exmozo de Déborah Fernández- Cervera, a moza viguesa cuxo corpo sen vida apareceu nunha cuneta no Rosal o 10 de maio do 2002, en calidade de investigado. A familia levaba anos reclamando que se lle tomase declaración ao que eles consideraban como «principal sospeitoso» sen que, ata a data, tomáselle manifestacion. A Audiencia Provincial de Pontevedra estimou o recurso dos avogados da familia e ha resolvido que se lle cite a declarar o próximo 21 de febreiro, á primeira hora da mañá. Esta decisión evita que o caso prescriba dentro de tres meses, ao cumprirse o cómputo dos 20 anos.

O xulgado emitira unha resolución en decembro na que consideraba que non procedía a toma de declaración, días despois dunha nova manifestación na que máis de 200 persoas volveron saír á rúa en Vigo para reclamar «xustiza» para Déborah. Esta decisión supón un xiro fundamental na instrución a escasos tres meses de que a causa puidese prescribir.


A noticia, confirmada polos letrados da familia, produciuse na xornada na que o xulgado toma declaración a seis persoas que supostamente viron á moza nalgún momento das 24 horas anteriores á súa desaparición. Foi o 30 de abril do 2002, cando a nova, de 21 anos, saíu a correr por Alcabre e xa non volveu á súa casa.

O 30 de setembro peritos especializados da Policía Nacional desprazáronse desde Madrid para inspeccionar o vehículo do seu expareja. Era a segunda inspección do automóbil tras a do 2010, cando non se atopou absolutamente nada, o que resultou estraño para a familia, que reclama desde hai anos que se lle chamar a testificar, pero nunca se fixo, nin como investigado ou imputado nin como testemuña, nos 19 anos que transcorreron desde a morte da nova.

Esta solicitude da familia estaría fundamentada nun informe que colgaron en redes sociais hai uns meses e que sería redactado por especialistas en homicidios da Comisaría Xeral da Policía Xudicial de Madrid no ano 2019. Segundo o documento, este coñecido de Déborah mentira e incorrera « en contradicións e imprecisións nas súas declaracións» cando a policía falou con el. E engade que o equipo de investigación ten «a convicción» de que devandito cidadán «está implicado tanto na desaparición como na morte de Déborah». Ao final do informe animábase á xuíza a que o citase «en calidade de investigado».

Reapertura do caso

Desde a desaparición de Déborah aquel 30 de abril a familia pelexou por este caso, que na súa fase máis incipiente caeu en mans da Garda Civil para acabar finalmente nas da Policía Nacional. Viaxou dos xulgados de Tui aos de Vigo e os dous seguintes xuíces que tiveron a causa na súa poder non consideraron oportuno reabrilo. Xa no 2010 emitiuse o auto de arquivo, ata que o 7 de novembro do 2019 o xulgado de instrución número 2 de Tui acorda a reapertura de dilixencias e a práctica de novas probas periciais.

A moza viguesa Deborah Fernández foi unha das mulleres asasinadas no ano 2002 en Galicia
As incógnitas que rodean o caso Déborah a uns meses para que prescriba
E. V. PITA
A gran vantaxe desta reapertura radicaba na mellora dos medios na actualidade, máis precisos e científicos. Todo iso acirrado e animado pola presión social, posto que a familia non deixou de moverse en todo este tempo. Desde concentracións a recollidas de firmas a través de change. org, onde sumaron miles de apoios para que se reabrise o caso.


A Audiencia xa corrixiu á xuíza varias veces para citar a testemuñas
E. V. P.

A Audiencia de Pontevedra foi un bote salvavidas para a familia de Déborah, pois a sala corrixiu á xuíza en diversas ocasións e, desde a primavera do 2021, ordenoulle citar a ata seis testemuñas craves ou vitais para o caso. Entre eles hai varios amigos que acudiron a un partido de fútbol o 30 de abril do 2002 e que corroboran a coartada do exmozo. A familia viu contradicións na súa testifical e pediu unha nova rolda de preguntas que a xuíza denegou. Con todo, a Audiencia ordenou facela para «non esgotar» todas as posibilidades. Ademais, a sala avalou o interrogatorio a dous policías que aconsellaron á xuíza, no informe Arcano, interrogar ao exmozo tras detectarlle varias contradicións. Agora, a Audiencia ve o «momento procesual adecuado» para que a xuíza interrógueo como investigado.

Dúas décadas baixo a lupa da familia da falecida, sen ser imputado
J. R.

O exmozo de Déborah Fernández suma 20 anos sabéndose sinalado por unha banda da súa cidade natal, Vigo, sen ser nunca imputado, ata onte. Puxo terra polo medio, en Sudamérica, tras o achado do cadáver da nova. Hoxe, dúas décadas despois, roldando os 50 anos, refixo a súa vida e formou a súa familia na cidade que o viu nacer e crecer. O Club de Campo era, antes do suceso, o seu patio de recreo social favorito. Ségueo sendo. Conserva aos seus amigos de sempre, que nestes anos defenderon a súa inocencia. Tamén o fixo a súa familia. Empresario de profesión e moi próximo aos seus pais, tanto no laboral —ata a xubilación do proxenitor— como no persoal. Primeiro dedicouse ao sector marítimo e agora á restauración.

Leva unha vida discreta, afastado das redes sociais e sabéndose sinalado pola familia da nova desaparecida primeiro e achada morta despois. Na súa propia rúa, no centro de Vigo, é corrente ver carteis pedindo xustiza para Débora en farois próximos ao seu portal. Terá que acudir a declarar, con avogado, en apenas unha semana #ante a xuíza de Tui que se encarga de levar a cabo este procedemento.

A raíz das informacións xurdidas nas últimas datas, a mítica banda, no seu 50 aniversario, lamenta "que haxa quen aproveite esta celebración para seguir intoxicando e faltando á verdade" e desbota que existisen "diferenzas ideolóxicas a respecto da defensa do idioma e a cultura do país".

A histórica agrupación musical Fuxan os Ventos fai medio século de vida, un fito ao alcance de moi poucas e poucos artistas. Con motivo deste aniversario, nos últimos días xurdiron diferentes informacións e declaracións a respecto do que lle aconteceu á banda, algo que vén de aclarar a través dun comunicado publicado en Facebook.
Así, destaca que as persoas que conforman na actualidade Fuxan os Ventos séntense "moi contentas" de ter chegado tan lonxe: "Estamos orgullosas da nosa historia como grupo, do traballo feito e da boa acollida que nos tedes dado ao longo de tantos anos".
Con todo, a agrupación lamenta "que haxa quen aproveite esta celebración para seguir intoxicando e faltando á verdade, como veñen facendo desde hai 40 anos".
Neste senso, aclaran: "Non é verdade que quen quedamos en Fuxan a comezos de 1983 —sete de nove— quixésemos comercializarnos, nin que houbese diferenzas ideolóxicas a respecto da defensa do idioma e da cultura do noso país. Si se discutía sobre a importancia e necesidade de mellorar nos arranxos do repertorio, no acompañamento instrumental, nas voces, na posta en escena...".
As persoas integrantes da banda "sempre" viviron de cadansúa profesión, "antes e despois de 1983". E os ingresos, que Fuxan os Ventos salienta que "nunca foron moitos", destináronse "á intendencia e mantemento e máis asegurar a continuidade do grupo".

Unha muller, natural do municipio lucense de Rábade, faleceu pasadas as 23.00 horas deste venres tras unha aparatosa caída acontecida en Begonte. Segundo informaron os medios de Emerxencias, a vítima, de 54 anos, tropezaría e golpeouse na cabeza contra o bordo dun pozo, chegando mesmo a quedar parte do seu corpo dentro do oco.

Con todo, a súa actual parella sentimental, que saíu esta mañá do domicilio onde aconteceu o falecemento, desmentiu esa versión. O home contou que, na noite do venres, subiu ao seu dormitorio. Ao notar que a súa parella atrasábase en facer o mesmo, foi comprobar o seu estado á planta baixa, onde a atopou desmayada no chan.


Atopábase tombada, segundo declarou o home, e tiña a cabeza xusto á beira dunha especie de sumidoiro, unha arqueta, contra a que se podería golpear ao caer. Na súa casa existe un pozo, pero nada tivo que ver coa morte, xa que o home atopouse o corpo na cociña. A confusión débese, segundo a súa versión, a un malentendido entre a Garda Civil, o 112 e el mesmo. «Non creo que morrese por un golpe na cabeza. Creo que ten máis que ver con algo cerebral ou cardíaco, porque ela mareábase a me

Unha autopsia concluínte
O corpo da muller foi trasladado ao HULA para ser sometida a unha análise necrópsico, e a súa parella acudiu na mañá deste sábado ao cuartel da Garda Civil para certificar o seu testemuño. Foi esta autopsia a que determinou que a vítima non morrera tras un forte golpe, xa que a parte interna do cranio non mostraba ningún signo de impacto, segundo fontes do Instituto de Medicina Legal de Galicia ( IMELGA), departamento encargado da análise do corpo.

O estudo forense determinou que o cadáver non mostraba signos de violencia, polo que a opción que se baralla polo momento é a dunha morte natural. Seguramente, o falecemento estea vinculado por unha afección cardíaca, relacionada cunha longa enfermidade que arrastraba a vítima desde facía varios anos.


Ao lugar, situado na parroquia de Saavedra, ao pé da estrada LU-541, acudiron os servizos de Emerxencias do 112, do 061 e da Garda Civil, pero nada se puido facer pola vida da muller, cuxas iniciais son I. R. P., segundo confirmaron confirmaron un comunicado. Chegou mesmo a trasladarse ao lugar o médico do PAC de Outeiro de Rei, que só puido certificar o seu falecemento.

O 14 de febreiro é o 'día dos namorados' mais tamén da saúde sexual.


Ás portas do día de San Valentín, os negocios pintan de vermello os seus escaparates e penduran corazóns coa ilusión do amor máis romántico. Ceden á presión comercial e ao marketing do que parece a única forma de querer. Tamén as aplicacións de emparellamentos en liña se preparan para un aluvión de citas de última hora. Conquista "rápidas", "cómodas", que ás veces mesmo dan para "encontrar o amor verdadeiro".

A profesora de secundaria e coordinadora da Rede Educativa de Apoio LGTBIQ+ Ana Ojea destaca en declaracións a Nós Diario a pegada que aínda teñen estes discursos. "A nivel cultural temos unha carga moi pesada e difícil de desconstruír. A nivel familiar, escolar, de medios e de rúa, a sociedade está programada para se relacionar baixo a idea do amor romántico, o amor malentendido", ríxido e dominante, que entronca, di, "co sistema cisheteropatriarcal no que vivimos".

Asegura que é preciso analizar e desmontar os mitos do amor romántico entre a poboación adolescente nos termos da teoría feminista "xa que por regra xeral, na escalada da violencia machista, os mitos do amor romántico están entre os seus alicerces, ao igual que a carencia case absoluta de educación emocional e sexual no sistema educativo regrado", que alenta "relacións tóxicas de poder e dominación, ademais da persistencia do binarismo de xénero".

Decosntruír o amor romántico

A educadora social Noelia Darriba, membro do grupo de traballo Fiadeiras do Colexio de Educadoras e Educadores Sociais da Galiza, resta presión ao colectivo adolescente para sumar maior responsabilidade á poboación adulta. Desde unha perspectiva de xénero defende a necesidade de facer "deconstrución do que se entende por amor" sen deixar que todo o peso recaia na mocidade. "O que dicimos e o que facemos as persoas maiores de idade importa". É chave para que se sigan transmitindo valores que encamiñan as crianzas "cara a unha idea de amor hexemónica" que coarta a liberdade individual e outro tipo de relacións afastadas da concepción clásica do namoramento, afirma.

Tamén a industria audiovisual contribúe a reflectir un tipo de amor único: "o amor de parella". Aí reside o romanticismo e a idea de felicidade, precisa Darriba. "É un amor que custa, que se vive como un logro social, como se dun status se tratase. De feito, pesa certa presión sobre esa idea e aprémase a necesidade de mocear e ter parella", case sempre "coa heterosexualidade como norma".

Se non se cuestiona, hai moitas posibilidades de que a rapazada asuma como propio todo aquilo que se espera dela e se estabelezan relacións de poder baixo o amparo dos estereotipos de xénero: rapazas máis pasivas que esperan a que outros dean o primeiro paso e as queiran e rapaces cun rol máis activo que buscan con quen gozar e practicar a súa sexualidade".

A maior preocupación, advirte a educadora social, é non ver ás claras cambios máis significativos no conxunto da sociedade con respecto á idea de amor coa que medraron as xeracións anteriores. "Faltan referentes e falta, sobre todo, educar, falar e visibilizar os afectos e os coidados que son parte do amor e que nos afectan a todos os seres humanos", engade Ana Ojea. Cómpren outros modelos que aposten por tipo distintos de amor, concordan.

Modelos que comezan a emerxer entre a poboación adolescente. "Grazas ás redes sociais empezan a xurdir voces críticas co amor romántico e a percibirse certa apertura. Coñecen o poliamor e é algo que cada vez máis se fala nas aulas. Mais coñéceno desde a teoría, como un modelo utópico, como un acto de libertinaxe", precisa Noelia Darriba. "A práctica é máis difícil: como xestionar a comunicación, os límites, os ciumes sen cargar con toda a mochila dos mitos". Hai cambios, mantén, pero son só teóricos. "Queda moita preparación para vivir ese poliamor máis aló da teoría. Aí está o reto. E tamén en baixalo ao corpo e vivilo", conclúe.

Amor, educación sexual, emocional e afectiva

"Aínda atopamos centros de ensino nos que se poden ver caixas de correo para que o alumnado deixe cartas de amor. Non pode ser, denuncia Ana Ojea, quen defende plans de igualdade e propostas que tamén teñen cabida en colexios e institutos, dirixidas a derrubar os mitos do amor romántico: os celos, a exclusividade, o matrimonio, a media laranxa... "O amor, as relacións sexuais e a educación afectiva van da man", e hai unha carencia enorme, di. "Sen educación sexual xeramos un espazo máis vulnerábel aos mitos. Por iso é tan urxente formar e educar a docentes e alumnado tamén no plano emocional".

[1] 2 [3] [4] [5] [6]