Cando o 22 de xaneiro de 2022, un grupo de camioneiros partiu da Columbia Británica cara a Ottawa, a capital de Canadá, o primeiro ministro Justin Trudeau cualificou a protesta de "minoría". A orixe do movemento estivo na normativa, emitida a finais do ano pasado, para esixir o "pasaporte de vacinación contra o Covid" a partir do 15 de xaneiro a todos os que crucen a fronteira con Estados Unidos. Tendo en conta que cada día uns cincuenta mil vehículos cambian de país nunha ou outra dirección, era de esperar algún tipo de protesta, pero Trudeau tiña razón: daquela eran poucos (aínda que ruidosos) e as políticas sanitarias dun país non poden depender as protestas que provocan. Outra cousa é a xestión desa protesta. O goberno canadense esqueceu que "poucos" poden ser "suficientes" para sementar o caos se están ben organizados. Trudeau cometeu dous erros: un, deixar que a delegación chegase a Ottawa e se instale alí, colapsando rúas, avenidas, entradas e saídas da cidade, case illándoa do resto do país coas consecuencias que isto pode ter para a capital de calquera país. Estado... O segundo erro, unha vez cruzado ese Rubicón, foi loitar coas súas propias armas, ameazar coa violencia e exercela incluso enviando cada vez máis policías e membros da garda nacional para enfrontarse aos transportistas no momento equivocado. foi máis doado deixar podrecer o movemento por si só, no medio das enormes molestias que lle estaba a causar á cidadanía. A opinión pública, tarde ou cedo, volveríase contra el e iso acabaría co sentido das protestas. Trudeau reaccionou tarde e reaccionou mal. Ademais, non tivo outro factor que acabou sendo clave: a presenza de elementos politicamente activos e expertos neste tipo de revoltas. Pouco a pouco, co paso dos días, forasteiros sumáronse á protesta, diversificándoa, levándoa aos medios e converténdoa nunha loita política en toda regla. Entre os máis perigosos, os activistas James e Sandra Bauder.